Ένα από τα ζητήματα που με απασχολεί έντονα το τελευταίο χρονικό διάστημα και εξ όσων μπορώ να γνωρίζω, απασχολεί και την ίδια την Εκκλησία - όχι μόνο την ελληνική - είναι η μικρή συμμετοχή των νέων στην εκκλησιαστική ζωή. Το ξέρουμε όλοι και το ζούμε όλοι.
Ως επί 19 χρόνια μέλος του προεδρείου της Διακομματικής Επιτροπής της Ορθοδοξίας της Βουλής και με την εμπειρία που συγκέντρωσα ταξιδεύοντας σε Ορθόδοξες Εκκλησίες ανά τον κόσμο, γνωρίζω πως το συγκεκριμένο πρόβλημα συναντάται παντού και όχι μόνο στην Ελλάδα ή πολύ περισσότερο στην τοπική κοινωνία της Αχαΐας και της Πάτρας. Πολλοί θυμούνται, ίσως, πως ένα από τα πρώτα ζητήματα με τα οποία ασχολήθηκα ο Μακαριότατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, κ. Χριστόδουλος, ήταν ακριβώς αυτό. Η φράση *Σε πάω όπως είσαι. Έλα με το σκουλαρίκι σου", που είχε απευθύνει προς τους νέους, ήταν ένα μήνυμα προς αυτή την κατεύθυνση, ενώ αξίζει να αναφέρουμε πως σήμερα ο Πάπας της Ρώμης έχει αναγάγει σε μείζον το πρόβλημα, που αντιμετωπίζεται με ιεραποστολικούς αγώνες, αφού κρίνεται πως υπάρχει ανάγκη επαναχριστιανισμού ή εκχριστιανισμού των λαών των βιομηχανικών κοινωνιών. Ο τρόπος ζωής, οι αξίες του κοινωνικού συστήματος, οι οικονομικές λειτουργίες του καταναλωτισμού μάς έχουν οδηγήσει εδώ. Στο σημείο αυτό δεν θα ήταν δυνατό να μην αναφερθώ και στις προσπάθειες που καταβάλλει η τοπική Μητρόπολη Πατρών, που με καθοδηγητή τον Δεσπότη μας, κ. Χρυσόστομο, δίνει έναν πολλαπλό και πολυμέτωπο αγώνα. Τα κατηχητικά σχολεία, οι Τράπεζες Αγάπης, οι Σχολές Βυζαντινής Μουσικής και Αγιογραφίας, η ενίσχυση των Ενοριών με Πνευματικά Κέντρα για μαθήματα υπολογιστών κ.λπ., αποτελούν μόνο ένα δείγμα των μεγάλων προσπαθειών και του έργου που γίνεται στην κατεύθυνση να παραμείνει η Εκκλησία κοντά στην νεολαία, και η νεολαία κοντά στην Εκκλησία. Πρόκειται για ένα δύσκολο εγχείρημα. Πιστεύω. Οτι εμείς δεν αποτελούμε παγκόσμια πρωτοτυπία και για τούτο στο βάσανο της κριτικής χωρίς ημιμάθεια ή υποκρισία με φρόνηση και γνώση θέτω δημόσια τον προβληματισμό μου για τα κρίσιμα χρόνια που έρχονται. Δηλώνω απερίφραστα πως έχω απεριόριστη εμπιστοσύνη στον Ποιμενάρχη μας εν Πάτρας, αλλά και στους " Έλληνες ιεράρχες, στους Έλληνες ιερωμένους. Σε όλα αυτά τα μικρά κύτταρα εκκλησιαστικής ζωής " που υπάρχουν σε κάθε γειτονιά και που δουλεύουν ακατάπαυστα, προκειμένου, να προσεγγίσουν τους νέους και να τους δείξουν πως η πραγματική ζωή δεν βρίσκεται μόνο στις σελίδες των περιοδικών. Βλέποντας έναν πράο και αποφασιστικό Ποιμενάρχη παίρνω δύναμη και ελπίζω, όπως τονίζει ο μεγάλος Παναγιώτης Κανελλόπουλος στο βιβλίο του « Ό Χριστιανισμός και η εποχή μας »: "Ανάμεσα στα ερχόμενα υπάρχει και ο ερχόμενος. Ο αιώνια Ερχόμενος. "Ο ων και ο ην ο Ερχόμενος*. Αν τα γεγονότα που έρχονται είναι κρίσιμα και φοβερά, ο Ερχόμενος είναι πράος και απαλός. Χτυπάει τη θύρα τους τόσο ήρεμα, τόσο διακριτικά ,που δεν τον ακούν. Ωστόσο μπορούν να τον ακούσουν. Θα τον ακούσουν, σήμερα λίγοι, αύριο περισσότεροι. Και θα του ανοί-ξουν τη θύρα για να μπει. Και θα δειπνήσει μαζί τους.
Το άγγελμα της ημέρας
· Ελευθερία δεν είναι το να μπορεί να κάνει κανείς ό,τι επιθυμεί,
αλλά το να μπορεί να κάνει ό,τι πρέπει.
· Όποιος κολακεύει είναι ικανός και να συκοφαντεί.
· Μην προσεύχεσαι για καθήκοντα ίσα προς τη δύναμη σου, αλλά για δύναμη ίση προς τα καθήκοντα σου.
Θερμές ευχές για υγεία ειρήνη ευτυχία και προκοπή ...
