Η «ρίζα» μου και η καταγωγή μου, όπως κοινώς λέμε, βρίσκεται στο Μαζαράκι.
Οι «Μαζαρακαίοι» κατ΄ αρχήν είχαν ως τόπο διαμονής τους το Πάνω Μαζαράκι που βρίσκεται Βόρεια και Ανατολικά της Ρακίτας, μέχρι τις όχθες του ποταμού Σελινούντα, στα σύνορα των επαρχιών Αχαϊας Πατρών - Καλαβρύτων και Αιγιαλείας.
Αργότερα, λόγω σεισμών, αναγκάστηκαν να μετοικήσουν. ΄Εκτισαν το χωριό τους νοτιότερα, στον κάμπο, εκεί που βρίσκεται σήμερα, δίπλα στην Βιομηχανική περιοχή Πατρών.
Αυτό είναι το Κάτω Μαζαράκι κεφαλοχώρι με 1.100 κατοίκους, Νηπιαγωγείο, Δημοτικό και Γυμνάσιο με 100 περίπου μαθητές.
Δεν έζησα στο Κάτω Μαζαράκι. Δεν χάρηκα περιπέτειες στο χωριό. Δεν έχω καν παιδικές αναμνήσεις, αφού ο πατέρας μου που γεννήθηκε στο χωριό «έφυγε» νωρίς - 8 χρονών έμεινα ορφανός. Eπαγγελματικά ως αυτοκινητιστής σταδιοδρόμησε στην Πάτρα ο αγαπημένος μου μπαμπάς. Παντρεύτηκε και μόνιμα εγκαταστάθηκε στο δικό μας σπίτι στην Αγία Τριάδα Πατρών.
Δυστυχώς στο χωριό δεν έχουμε εκεί σπίτι.
Τέλος για το επάνω Μαζαράκι - τη Ρακίτα - όμως γνωρίζω πολλά.
Εκεί έχω από το 1980 σπίτι, ησυχαστήριο, κήπους, καλλιέργειες, δένδρα και ζω εκεί με την οικογένειά μου ξέγνοιαστες στιγμές.Είναι ο αγαπημένος μου προορισμός, ο χώρος απόδρασης, όποτε έχω ελεύθερο χρόνο. ...Τα πάτρια εδάφη .... βλέπετε. Αυτά τα χωράφια που σήμερα σκαλίζω, ποτίζω και καλλιεργώ μαζί με τα παιδιά μου, τα πότισαν με ιδρώτα και αίμα ο παππούς και οι προπάπποι μου.
Εκεί είναι αποθησαυρισμένα τα κόκαλα των δικών μου προγόνων που σήμερα τα φυλάσσουμε στο μικρό δικό μας εκκλησάκι.
Βρίσκομαι σε μια αέναη αναζήτηση καινούριων πληροφοριών, στοιχείων, ντοκουμέντων, γνώσεων σ΄ ότι αφορά την ιστορική, λαογραφική και πολιτισμική διαδρομή του τόπου της καταγωγής μου. Άλλωστε σ΄ αυτό τον πανέμορφο τόπο, μέσα στα έλατα της προστατευόμενης πια περιοχής από τη συνθήκη Ραμσάρ για τη μοναδική βιοποικιλότητα της στα όρη Μπαρμπας - Κλωκός με τα σπάνια αποδημητικά πουλιά, «πόρεψαν» τη ζωή τους οι προπάτορές μου.
Για το όνομα της ευρύτερης περιοχής , ΡΑΚΙΤΑ, υπάρχουν 2 εκδοχές : η μία λέει ότι η ονομασία προέκυψε από το είδος θάμνου που φύεται στην περιοχή και λέγεται στην τοπική διάλεκτο ρακίτα, η δεύτερη είναι αυτή που θέλει το όνομα της περιοχής να προκύπτει από τη λέξη ρακί (ποτό απόσταγμα μούστου) .
Η Ρακίτα επί του όρους του Παναχαϊκού εκτείνεται στο οροπέδιο που καταλαμβάνει έκταση περίπου 20.000 στρεμμάτων.
Οι αρχαιολογικές ανασκαφές που άρχισαν το 1972 από την ΣΤ΄ Εφορία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων έφεραν στο φως μικροαντικείμενα (όπως βραχιόλια, πήλινα αγγεία, πήλινα ομοιώματα σιταποθηκών, τριφιλόσχημη ανατολίζουσα οινοχόη, καθώς και μια μικρή επιγραφή με μεγαρικό αλφάβητο).
Υπήγετο κατά την Μυκηναϊκή εποχή στο ακμάζον τότε Λεόντιο.
Όλα τα ευρήματα οδηγούν στην πεποίθηση ότι εκεί υπήρχε ιερό της Αρτέμιδος και μάλιστα ο πρώτος και μοναδικός γεωμετρικός ναός που η αρχιτεκτονική του διδάσκεται στις αντίστοιχες σχολές των Γερμανικών Πανεπιστημίων.
Κατά τους Χριστιανικούς χρόνους και επί εποχής του στρατηγού Βελισσάριου το 534 μ.χ. χτίστηκε στο λοφίσκο της κοινότητας του Άνω Μαζαρακίου, η εκκλησία του Αγ. Γεωργίου η οποία θεωρείται σύγχρονη με τη γειτονική Μονή της Μακελαριάς. Αυτός ο ναός, σύμφωνα με μαρτυρίες, επισκευάσθη το 1840-60 από τον Τσάμπρο, πεθερό του μεγάλου αγωνιστή και Δημάρχου της πατρίδας μας Δημ. Γκότση.
Σ΄ αυτό το ναό κάθε Ανάσταση οι χωρικοί έδιναν στον παπά ένα μπούτι ή μια σπάλα από το αρνί (το έθιμο της «σπάλας») και το μαλλί μιας προβατίνας. Από αυτά ένα μικρό μέρος ο παπάς το έδινε στον Μπέη της περιοχής και τα υπόλοιπα τα έστελνε στους αρματωλούς, τους αγωνιστές της ελευθερίας, ενώ έλεγε ότι τα μοίραζε σε φτωχούς.
Στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, επίσης, εκεί διεξήχθη η Μάχη της Καυκαριάς υπό την αρχηγία του Δημήτρη Πλαπούτα.
Ήταν η τελευταία μάχη που έκρινε κατά τους ιστορικούς τη νικηφόρα έκβαση του απελευθερωτικού αγώνα του Έθνους μας. Σ΄ αυτή συμμετείχαν, βεβαίως, κάτοικοι του Άνω Μαζαρακίου ( Γκοτσαίοι, Αθανασόπουλοι και Ρουγκαλαίοι). Ήταν μια νικηφόρα μάχη που την έδωσαν 800 άνδρες ή κατά τον Χαρ. Τρικούπη 1.300, έχοντας απέναντί τους 4/πλάσιο τούρκικο στρατό. Πολέμησαν λυσσαλέα ακόμη και με πέτρες εναντίον του φοβερού και τρομερού στρατού του Ιμπραήμ.
Αυτή τη νίκη οι κάτοικοι την απέδωσαν στη χάρη και την βοήθεια της Αγίας Παρασκευής, στο ναό της οποίας οι παλαιοχωρίτες και οι υπόλοιποι Έλληνες λειτουργήθηκαν πριν τη μάχη.
Γράφει χαρακτηριστικά στο βιβλίο του «Μαζαράκι των Πείρων» από το 1.600 π.χ. ο Μαζαρακιώτης ευπατρίδης κλινικάρχης ιατρός Γιάννης Παπαδημητρίου, διασώζοντας με μοναδικά ντοκουμέντα την παράδοση « Το 1922 όταν έγινε η εκστρατεία στην Μ. Ασία, ο Ανδρέας Μπαράκος, Ανδρέας Καπάτσος και ο Χριστόδουλος Ζαχαρόπουλος που ήσαν στρατιώτες συνάντησαν Τούρκους Στρατιώτες που οι πρόγονοί τους (προσπάποι τους) είχαν περάσει από την Ζουμπάντα. Τούτοι ( οι Τούρκοι ) τους ερώτησαν αν υπήρχε ακόμη η άσπρη φοράδα, εννοώντας την Αγία Παρασκευή, ονομαζόμενη και ασπροεκκλησιά. Εκ των ανωτέρω συνάγεται ότι κάτι θα είχε συμβεί με τον Δελή-Αχμέτ Πασά και την εκκλησία».
Σήμερα πλάι στον παλαιό Ναό της Αγίας Παρασκευής υπάρχει ο νέος Ναός που οικοδομήθηκε το 1970, ενώ στον περίβολό τους υπάρχει μαρμάρινη πλάκα με την επιγραφή : «Εδώ μέσα, στο χώμα της πατρώας του γης, ευρίσκεται θαμμένος ο αγωνιστή και Δήμαρχος Παναχαίας και Φαρών Δημ. Γκότσης».
Η ιστορική και πολιτική οικογένεια Γκότση κατάγεται από το Άνω Μαζαράκι.
Ο Γιάννης Γκότσης ο επονομαζόμενος «αναγνώστης» (επειδή εγνώριζε γράμματα) έπεσε μαχόμενος ηρωικά στο Μανιάκι με τον Παπαφλέσσα.
Ο εγγονός του Δημητρίου Γκότση, ο Κων/νος Γκότσης το 1902 εξελέγη βουλευτής υπό την σημαία του κόμματος των Φιλελευθέρων, ενώ το 1924 έγινε Υπουργός των Οικονομικών, μετά Υπουργός Δικαιοσύνης - Οικονομικών και το 1945 Υπουργός Ναυτικών.
Σ' αυτόν οφείλεται η ανέγερση του Δικαστικού Μεγάρου της Πάτρας.
Πέθανε το 1958.
Κατά την διάρκεια της γερμανικής Κατοχής στη Ρακίτα είχε την έδρα της η ένοπλη διασυμμαχική αποστολή.
Πάντα παρόντες οι κάτοικοι στους εθνικούς αγώνες, στον Α΄, στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και στην Εθνική Αντίσταση.
Σήμερα η Ρακίτα έχει γίνει παραθεριστικό κέντρο.
Ένα όμορφο Ελατοδάσος είναι το «περιδέραιο» που χάρισε ο Θεός σε τούτο τον όμορφο τόπο. Μια ελώδης περιοχή περίπου 300 στρεμμάτων, είναι η λίμνη της Ρακίτας που ανήκει στην Εκκλησία και περιμένει χρόνια τώρα την αξιοποίησή της.
Το τοπίο είναι ειδυλλιακό ΟΛΕΣ τις εποχές του Χρόνου.
Το Χειμώνα, σκεπασμένο με το άσπρο πέπλο του χιονιού μοιάζει σαν εικόνα βγαλμένη από καρτ ποστάλ των Άλπεων.
Την Άνοιξη ευωδιάζει ο τόπος από το ελατοδάσος, ενώ στ' αυτιά του περιπατητή φθάνουν όλων των ειδών οι μουσικές από το κελάηδημα των πουλιών.
Το καλοκαίρι πάλι το δάσος χαρίζει στον τόπο πλούσια δροσιά, τόση που κανείς δεν θέλει ν' αποχωριστεί.
Αλλά και το Φθινόπωρο έχει την ξεχωριστή του ομορφιά εκεί.
Τα τελευταία δέκα χρόνια έχει κατακλυστεί από εξοχικές κατοικίες ντόπιων και ξένων, αλλά κυρίως ανθρώπων που κατάγονται από εκεί και ενώ έχουν «μεταναστεύσει» σε διάφορα μέρη της Ελλάδας ή του εξωτερικού, γυρίζουν στη δική τους μοναδική «ΙΘΑΚΗ» που έχει απίστευτη ομορφιά.
Δεν ζητά ψηφοφόρους μόνον....
Στα πολύ δύσκολα ο Νικολόπουλος εμφανίζεται ¨νομοταγής¨. 
