«Μαύρη Κυριακή που μοιάζει με Μεγάλη Παρασκευή»

Με αφορμή την ανακοίνωση των μέτρων – σοκ από την Κυβέρνηση Παπανδρέου,

ο Βουλευτής Αχαίας και μέλος της Διαρκούς Επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής των Ελλήνων κ. Νίκος Νικολόπουλος, έκανε την ακόλουθη δήλωση:

«΄΄Πάλης ξεκίνημα νέοι αγώνες΄΄…και όλα πάλι από την αρχή…
Μπροστά μας ο Γολγοθάς…
Έκλεισε η αυλαία της μεταπολίτευσης…των κοινωνικών κατακτήσεων;
Το Σοσιαλιστικό κόμμα, με αρχηγό τον Παπανδρέου τον τρίτο, έβαλε τελεία και παύλα….με την υπογραφή του.
Τα κατάφεραν, μας οδήγησαν στο ΄΄Σοσιαλιστικό΄΄ Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, που από ΄΄κόλαση τώρα έγινε παράδεισος΄΄…
Οι ΄΄εφιάλτες΄΄ απολύθηκαν, από την κυβέρνηση Παπανδρέου του Γ΄ και κυκλοφορούν ελεύθεροι.
Επιστροφή στο χθες…
Χάθηκαν με μιας κατακτήσεις πολύχρονων κοινωνικών αγώνων…
Ήρθε η εξαθλίωση ενός Έθνους περήφανου, που πίστευε πως ευημερούσε.
Μπήκε ταφόπλακα στο κοινωνικό κράτος.
Δεν καταλάβαμε πως φτάσαμε εδώ…
Ξεπεράσαμε ίσως τα όριά μας.
Έχουμε ευθύνες.
Με τρόμο συνειδητοποιήσαμε πόσο ευάλωτες είναι οι ζωές μας.
Τώρα όλοι βλέπουμε τους σπασμούς ενός «βαθέος κράτους», με χαρακτηριστικά εκτροχιασμένου λαϊκισμού και ανοησίας, καταχρεωμένου με πολλά ανεξόφλητα γραμμάτια.
Η συντριβή ξεκίνησε και η καταστροφή έρχεται, με έναν ύποπτο κυβερνητικό πανικό, που υπονόμευσε τη ζωτική πεποίθηση στην οικονομία.
Η Κυβέρνηση του Γ. Α. Παπανδρέου (του Γ΄) τα ζητάει όλα πίσω…
Μειώνει τα προσωπικά εισοδήματα.
Δολοφονεί την οικονομία.
Παγώνει την αγορά, κόβει «το οξυγόνο» από όλους.
«Δρεπάνι» παντού…Ακόμα και για τα περήφανα γηρατειά.
Το ¼ των Ελλήνων θα μείνει άνεργο.
Λουκέτα στα μαγαζιά των μικρομεσαίων.
Οι αριθμοί όμως δεν είναι μόνο νούμερα. Είναι άνθρωποι.
Είναι οι οικογένειές μας.
Είναι ο γείτονας μας, ο αδελφός μας, ο συμπολίτης μας με τα παιδιά του…
Είναι όλοι οι συνάνθρωποι μας που γυρνούν στους δρόμους και ψάχνουν για δουλειά ή για λίγο φαγητό στις Στέγες Αγάπης της Εκκλησίας.
Πότε θα τελειώσει ο εφιάλτης;
Ως πότε; Κανείς δεν ξέρει.
Αγανακτώ και θυμώνω όταν αναλογίζομαι τις χαμένες ευκαιρίες της Πατρίδας μας. Πεισμώνω όμως ακόμη περισσότερο, δυναμώνω την φωνή και την ένταση του αγώνα μας.
Και τώρα ύφεση.
Τι πρέπει να κάνουμε;

Ο ρεαλισμός και δεν μου επιτρέπει να είμαι αισιόδοξος.
Έχουμε μπροστά μας Γολγοθά…
Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα….
Με πίστη και θέληση όμως έρχεται μετά η Ανάσταση….
Την επόμενη φορά πάντως δεν θα δικαιούμαστε να μην ξέρουμε…»