“Ήταν τελικά αναπόφευκτο ή προσχεδιασμένο; Ήταν ο εναλλακτικός δρόμος φθηνού δανεισμού για να ξεφύγουμε από την μέγγενη της οικονομική κρίσης, όπως θέλει να το εμφανίσει η Κυβέρνηση. Γιατί με “ύποπτη αφέλεια” λησμονά ότι εκτός από το επιτόκιο εκείνο που έχει ιδιαίτερη σημασία είναι οι όροι του δανείου.;
Και καλά εάν το ΔΝΤ κάλυπτε το σύνολο των δανειακών αναγκών μας, αλλά το ΔΝΤ από το καταστατικό του αδυνατεί να δανείσει περισσότερα από 12 δις ευρώ.
Ενόψει αυτού διερωτάται ο κάθε σκεπτόμενος πολίτης γιατί ο κ. Παπανδρέου από την πρώτη στιγμή της πρωθυπουργίας του, και ενώ προεκλογικά διαβεβαίωνε τον λαό «πως υπάρχουν λεφτά» άρχισε να προβάλλει και να προωθεί ως λύση του οικονομικού μας προβλήματος το ΔΝΤ;
Δεν γνωρίζει τις συνέπειες της προσφυγής ή τις υποτιμά; Πώς να ξεχάσουμε ότι ο Γ. Παπανδρέου ήταν ο πρώτος που μίλησε για το ΔΝΤ εισάγοντας το στην Ευρωπαική ατζέντα, στην συγκρότηση της 3μερούς επιτήρησης της ελληνικής οικονομίας τον περασμένο Δεκέμβριο. Εάν πράγματι ήθελε να το χρησιμοποιήσει σαν μπλόφα στην Ε.Ε. τώρα που έγινε μπούμερανγκ εναντίον της χώρας και του λαού πώς απολογείται;
Τελικά αποδείχθηκε ότι το πρόβλημα δεν ήταν το ιστορικό δομικό πρόβλημα χρέους – ελλείμματος, αλλά ήταν η νευρικότητα στις αγορές μετά την έκρηξη ανησυχιών και όμως αυτό δεν ήταν αντιληπτό από την Κυβέρνηση.
Η ΝΔ δεν αρνήθηκε ποτέ και δεν θα αρνηθεί το μερίδιο ευθύνης στο πρόβλημα των δικών της κυβερνήσεων. Το έχει κάνει σε όλα τα επίπεδα. Το έχει κάνει με γενναίο και τεκμηριωμένο τρόπο ο Πρόεδρος της ΝΔ Αντώνης Σαμαράς.
Η αβεβαιότητα όμως της αντίδρασης της κυβέρνησης προκάλεσε παροξυσμό στις αγορές ομολόγων, αφού δυστυχώς κατάφερε την κρίση του ελλείμματος και την μετέτρεψε σε κρίση δανεισμού.
Η αχαλίνωτη εκτίναξη των spreads, ήταν στην πραγματικότητα η τιμωρία των αγορών, για την αναξιοπιστία της κυβέρνησης και την ανυπαρξία μέτρων.
Από σήμερα αναθεωρούνται βίαια πρακτικές, βαθιά ριζωμένες στην συνείδηση του Έλληνα.
Σήμερα πιστεύω έγινε σαφές ότι η ανάπτυξη για την Ελλάδα, δεν μπορεί να σημαίνει ενίσχυση της κατανάλωσης με τραπεζικά «Εορτοδάνεια» και «διακοποδάνεια», ότι η αποδοχή συναλλαγής χωρίς φορολογικό παραστατικό στην πραγματικότητα σημαίνει ότι το θύμα αναλαμβάνει τις φορολογικές υποχρεώσεις του συμβαλλόμενου και τέλος στην δημόσια διοίκηση οι κομματικές πρακτικές που έχουν επικρατήσει επί δεκαετίες, συνιστούν εξόφθαλμη παραβίαση των αρχών που θα διδασκόταν ένας πρωτοετής φοιτητής.
Ας γίνει έστω και την ύστατη ώρα αυτό που συμφέρει την πατρίδα και όχι το κόμμα. Το όποιο κόμμα παράδειγμα, ώστε να σταματήσουν για παράδειγμα να πληρώνουν οι ασφαλιστικοί φορείς, ύποπτες αναπηρικές συντάξεις, συντάξεις σε πεθαμένους, συντάξεις σε “μη δικαιούχους”.
Ας σταματήσουν επιτέλους να πληρώνουμε ακόμα και τα μέλη της αμαρτωλής επιτροπής διεκδίκησης Μεσογειακών Αγώνων της Πάτρας και ας σταματήσουμε και εμείς να τους επιβραβεύουμε με θώκους της Πάτρας, όπως του Δημάρχου ή του βουλευτού κλπ..
Όταν πολλά από αυτά καταφέρουμε να τα σταματήσουμε τότε ας συνεχίσουμε να αναζητούμε απάντηση στο αφελές (ή ρητορικό) σύνθημα «που πήγαν τα κλεμμένα».
Ένα Βουλευτή ανά 25 χιλιάδες κατοίκους έχει σήμερα η Ελλάδα των 11 εκατομμυρίων κατοίκων, όταν η Γερμανία έχει έναν προς 130.000 και φυσικά πολύ λιγότερους έχει η Γαλλία.
Κανέναν όμως και σε καμία χώρα δεν έχουν Βουλευτή – Νομάρχη – Δήμαρχο που να μην δούλεψε ούτε μία ώρα στην ζωή του. Ίσως η χώρα επιτέλους κατανοήσει ότι η αξιολόγηση, κάθε προσώπου, κάθε πολιτικής μα προπαντός κάθε δαπάνης είναι υπόθεση, ιδιαίτερα, σοβαρή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου